Emekli Kaptan Pilot İsmail Meker vefat etti

1986 yılı Mart Ayı idi. Diyarbakır 8 nci Ana Jet Üs ,182 nci Atmaca Filosunda Eğitim Subayı olarak görevimi sürdürüyordum. Üs Komutanlığı’ndaki 181 nci Pars Filosu ile 182 nci Atmaca Filosu olarak F-100 uçaklarından CF-104 uçaklarına modernize olmuş , Harbe Hazırlık Eğitimlerini bitirmiş , önümüzdeki aylarda Hava Kuvvetleri seviyesinde yapılacak Atış yarışmalarına hazırlanıyorduk. CF-104 uçakları , LW 33 C Atış sistemi ile mükemmel bir Atış Kabiliyetine sahip olmuş, bizlerin de  üstün gayreti ile Atış neticelerimiz çok üst seviyeye ulaşmış , Pike Bomba atış ortalamamız 10 feet civarına kadar düşmüştü.184 ncü RF-5 Keşif Filomuz bile Klasik Atış sistemine sahip olmasına rağmen Atış sonuçları ve Keşif görevlerinde çok başarılı bir seviyeye gelmişti. Hava Kuvvetlerimizin göz bebeği, yüksek morale sahip , tam bir SAVAŞ ÜS’SÜ haline gelmiştik.

Güzel bir bahar sabahıydı. Önümüzdeki aylarda Hava Kuvvetleri seviyesinde yapılacak Atış Yarışmalarına hazırlanmak İçin “Uçuş Brifingi” sonrası neşeli bir şekilde 4’lü kol olarak uçak başına giderken , kol lideri olarak arkadaşlarımın yüzlerine baktığımda , bugün çok iyi bir Atış neticesi elde edeceğimize inancım yükselmişti. Uçak başında tüm arkadaşlarım uçaklarına dağılıp uçuşa hazırlanmaya başlamışlardı. Benim uçağımda ise uçuşa mani bir arıza meydana gelmiş, Üzüntülü bir şekilde Teknik personele “yedek uçak var mı? “ diye sorup , onlardan olumlu cevap alınca tekrar neşem yerine gelmişti. Hemen yedek uçağa geçerek onu uçuşa hazırlamaya başlamıştım. Benim uçuşa hazırlanmama yardım eden teknisyen arkadaşım aynı zamanda , bu uçağın Kanada’dan son gelen uçak olduğunu ve ilk defa Atış görevine çıkacak olduğunu söyleyerek bana uçakla ilgili bilgiler veriyordu. 4 uçak tüm hazırlıklarımızı bitirdik ve havalanmak İçin pist başına hareket ettik. CF-104 uçaklarının 4’lü olarak rule yapmalarının görüntüsü çok hoştur. Şimdiye kadar F-84, F100, F-16 uçaklarında uçtum hepsi güzeldi ama CF-104 uçaklarının görüntüsü bambaşkaydı veya bana öyle geliyordu.

4 uçak başarılı bir şekilde kalkış yaptık ve Atış sahasında sonuçlanacak profil uçuşuna başladık. Yaklaşık 45 dakika sonra atış sahası önümüzde görülüyordu, süratimiz 420-450 Knot civarındaydı , 2 numara olarak uçan  Ütğm. Sarıoğlu’dan “ 1 numara egzoz bölümünde Alev uzaması” ikazı gelmişti ki bende kokpit içersinde “Yangın ikazı “ almaya başlamıştım. Birden Kokpit’in içi Kırmızı ışık ve sesli ikazlarla doldu taştı.  Emercensi durumun gerektirdiği işlemleri yaparak yaklaşık 12.000 irtifaya tırmanmış ve motorumu durdurmuştum. Ancak yangın devam ediyordu. Zaten 2 numaramda benimle beraber tırmanarak uçağımdaki yangının hala sürdüğünü ikaz ediyordu.Sağ tarafıma baktığımda Diyarbakır pistini görebiliyordum. Daha önce Konya’da F-100 uçaklarında uçarken yine uçağımdaki bir arıza nedeniyle iniş pistine uygun bir yerde motorumu durdurmak zorunda kalmış ve uçağımı başarılı bir şekilde indirişim aklıma geldi. Acaba şimdi bunu yapabilecek miydim? Bu düşüncelerle pist başına doğru süzülmeye başladım ancak süratim azaldıkça uçağımın irtifa kaybetme oranı artıyordu. F-100 uçağı ile CF-104 uçağı arasında Süzülme oranını çok farklı olduğunu biliyordum ama bu kadarı da fazlaydı. Artık 70-80 derece ile yere düşüyordum. Atlamayı düşünmeye başladım, 1 hafta önce Ankara’da F-16 uçakları ile modernize olacak Akıncı üssü’ne Üs Eğitim Kısım Amiri olarak atanacağımı öğrenmiş ve çok sevinmiştim. Şimdi ise , bir Eğitim subayı olarak Hv.Kv.’lerinin en güçlü uçaklarından birini nasıl terkedebilirdim? İnan’ın Paraşütle atlamaya karar vermenin bu kadar zor olacağını şimdiye kadar tahmin edememiştim . Bir an 8 yaşındaki Kızım ,5 yaşındaki oğlum ve sevgili eşim gözümde belirdi. Daha sonra Ailem ve Arkadaşlarım gözümden bir şerit halinde geçiyordu ki , 2 numaram Ütğm. Sarıoğlu’nun

“ Atla, Atlaa, Atlaaaa “ çığlıkların duydum . Altimetrede irtifa yaklaşık 1000 feet’leri gösteriyordu. Ani bir kararla ve hızlı bir şekilde paraşütle Atlama kollarını tuttum ve sertçe çektim. Heryer  karanlık olmuştu, kendimi kaybetmiştim.

Şiddetli bir rüzgarın tokadı ile kendime geldiğimde paraşütüm açılmış sallanarak aşağıya doğru iniyordum. Ancak çok kötü bir durum vardı, bu şekilde inersem tam uçak enkazının içine inecektim. Uçağım ,Pist’e çapraz olarak yaklaşık  5 Nm kala küçük bir platonun üzerine düşmüş ,siyah dumanlar çıkartarak yanıyor , bazen patlama sesleri duyuluyordu. Aklıma bize yer eğitimlerinde öğretilen paraşütün kırmızı renkteki Kuman’da

İpi geldi, ellerimle bu ipi buldum fakat ip’i bir türlü çekip Kuman’da edemiyordum. Bu paraşüt Ülkemizde ilk defa üretilen ve 6 ay kadar önce envanterimize giren bir teçhizattı, ben de ilk denemesini yapıyordum.Yapacak bir şey kalmamıştı , fakat o ne? Hafif bir rüzgar beni enkazdan kurtarmış ve yükseltinin hemen yamacına düşecek şekilde yan tarafa atmıştı. Altımda sarkmakta olan Hayat’ta kalma kitinden de ayrılamamıştım. Bu durumda Ayaklarım kırılabilirdi, Kafamda iyi ki uçuş kaskım var diyecektim ki , onun da kafamda olmadığını gördüm. Halbuki Kaskımın çene bağı hep bağlı olarak uçmayı prensip edinmiştim. Bu uçuş kaskı’da ülkemizde ilk defa üretilmiş ve Öncelikle bizim Üs’se gönderilmişti. Tam o sırada şiddetli bir şekilde yere vurdum ve bayılmışım.Ne kadar süre geçti bilmiyorum. Yavaş yavaş kendime gelmeye başladığımda gözlerimi açamıyordum ve kıpırdayamıyordum. Acaba hayattamıydım ? Neredeydim? Dini İnanışımıza göre , görev esnasında  hayatını kaybedenler Şehit sayılıp Cennete gideceklerini söylüyorlardı . Tam bu esnada “ Memo, Hasso yaklaş” diye sesler duyunca, “ tamam ben yaşıyorum ve Diyarbakır’dayım diye düşündüm. Gözlerimi yavaş yavaş açtım , her taraf siyah dumanla kaplıydı ve zaman zaman patlama sesleri duyuluyor etrafa parçacıklar saçılıyordu. Çevremde bölgeden olayı görerek yetişen  8-10 tane köylü bir daire oluşturmuş , etrafa saçılan bu sıcak parçalardan beni korumaya çalışıyorlardı. ,‘ Paraşütle Atlama ‘ Yer Eğitimlerinde , yere düştükten sonra Kurtarma Ekibi gelinceye kadar mümkünse kıpırdamadan yatmamız tavsiye ediliyordu. Ben belki de bilinç altıma yerleşen bu öğreti ile kıpırdamadan yatıyor ve etrafıma “ Beni kıpırdatmayınız “ diye fısıldıyordum. Başım fena halde acıyor , uçuş kombinozumum başımdan akan kanla ıslanmıştı. Uzaktan bir Helikopter Sesi geliyordu bir müddet sonra Helikopter büyük uğraşmalar sonunda yamaca inmeyi başardı ve Kurtarma Ekibi bulunduğum yere ulaşarak beni Helikoptere almayı başardılar. Oradan uzaklaşırken tüm köylü vatandaşlara minnet duygularımı ifade etmiştim. Helikopter Pilotu çok iyi tanıdığım Devre Arkadaşım Bnb. Tuna Kılav’dı. Beni konuşabilir vaziyette gördüğü İçin çok sevinçliydi. Artık Havadaydık ve Diyarbakır Devlet Hastahanesine gidiyorduk.

Hastaneneye ulaştığımızda Helikopterimiz iniş pistine yaklaşmaya başladı, fakat bir türlü inişe karar veremiyorduk, çünkü büğüyen ağaç dalları inmemizi engelliyordu. Sonuçta Devlet Hastanesine inemedik ve Dicle Üniversitesi Hastanesine gitmeye karar verdik. Bnb. Tuna Kılav Telsizle , Hastaneye haber verilerek gereken tedbirlerin alınmasını istedi. Hastaneye ulaştığımızda , Hastane ana binasına 400-500 metre mesafedeki Helikopter pistine iniş yaptık. Beni Helikopterden indirerek tekerlekli bir yatağa yatırdılar ve hafif meyilli bir yoldan Hastaneye doğru hareket ettik. Biraz sonra biz yeterince uzaklaşınca , Helikopter havalandı. Beni Hastaneye götürmekte olan Hastane personeli Helikoptere bakmak İçin döndüklerinde dikkatleri azaldı ve üzerinde bulunduğum yatak başıboş kalarak yoldan kayarak devrildi. Ben tekrar yere düşmüştüm ama bu seferki irtifam daha alçaktı. Hemen beni tekrar yatağa yatırdılar ve Hastanedeki benim için hazırlanan odaya ulaştık. Burada 1 gece yattım, daha sonra yine beni acı acı tebessüm ettiren olaylara doğru yola çıktık.

Bu Anımı anlatınca herkes “Efendim sonunda ne oldu ?” Diye soruyor. Kısaca cevap vereyim.

⁃uçağımın düşüş nedeni ‘ Malzeme faktörü’ olarak belirlendi.

⁃Paraşüt ve Uçuş kaskımda tespit edilen imalat hataları en kısa sürede giderildi.

⁃Ankara Akıncı Üs’süne atandım ve 1 yıl sonra her Uçucunun en çok istediği görevi 141 nci Kurt Filo Komutanı olarak yaptım.

⁃Daha sonra 2 senelik Kurmay Albay’ken kendi isteğimle emekliliğimi istedim ve Türk Hava Yollarında 20 yıl  Kaptan Pilotluk , öğretmenlik ve Yöneticilik yapıp 2012 yılında  paraşütle atladığımda hasar gören sağ dizimden olduğum protez ameliyatı sonucunda uçuştan ve THY’den ayrılmak zorunda kaldım.

⁃Şimdi torunlarımın özel şoförlüğünü yapıyorum.